JOSEPH FRANCIOSA
Γεννήθηκα στη Νότια Κορέα αλλά υιοθετήθηκα όταν ήμουν μόλις λίγων ετών από τους Rocco και Pamela Franciosa. Μεγάλωσα απέναντι από τον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Ο πατέρας μου διέθετε τη δική του επιχείρηση ως οικοδόμος και η μητέρα μου ήταν δασκάλα. Με την ενθάρρυνση των γονιών μου, παρακολούθησα μια εκπαίδευση στις τέχνες και επέλεξα να σπουδάσω Σχέδιο και Γλυπτική. Με προσέλκυε η γοητεία του κόσμου της τέχνης στη Νέα Υόρκη, για την οποία άκουγα συνεχώς κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Οι γονείς μου χώρισαν και μερικά χρόνια αργότερα ο πατέρας μου παντρεύτηκε τη Marie Cartusciello στο Central Park της Νέας Υόρκης. Έτσι, είχα την πρώτη μου επίσκεψη στην «πόλη που δεν κοιμάται ποτέ» και αμέσως ερωτεύτηκα τη ζωντανή της ενέργεια. Χρόνια αργότερα θα επέστρεφα και είχα την ευκαιρία να σπουδάσω με καθηγητές τέχνης που με βοήθησαν να αποσυνδεθώ από την καλλιτεχνική μου ρουτίνα. Αρχικά, οι καλλιτεχνικές μου τάσεις με απομάκρυναν από τους υπολογιστές και τις κάμερες. Ένιωθα ότι το μέσο ήταν πολύ μηχανικό και μακρινό. Είχα περάσει περισσότερο μέρος της ζωής μου στη σύνθεση. Ωστόσο, κατά την απόκτηση της νέας μου κάμερας μετά τη μετακόμισή μου στη Νέα Υόρκη, συνειδητοποίησα τη δυνατότητα να μεταφράσω όσα είχα μάθει και να εκφράσω το μοναδικό όραμά μου για τον κόσμο. Ασχολήθηκα ιδιαίτερα με την αρχιτεκτονική φωτογραφία, έχοντας μεγάλωσει κοντά στα εργοτάξια απασχόλησης του πατέρα μου. Αργότερα είδα ένα παραλληλισμό με τη φωτογραφία χορού, καθώς η αρχιτεκτονική όσο και ο χορός ασχολούνται με τη σχέση σωμάτων και χώρων και τις γραμμές μεταξύ τους. Τώρα εργάζομαι ως ανεξάρτητος φωτογράφος και ως Καλλιτεχνικός Διαχειριστής Παραγωγής (Creative Manager) για παραγωγικά στούντιο στη Νέα Υόρκη. Στον ελεύθερο χρόνο μου άρχισα μαθήματα αργεντίνικου τάνγκο ως τρόπο να μάθω χορό, κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ κατά τα σχολικά μου χρόνια. Το τάνγκο με γοητεύει λόγω της έντασής του αλλά και ως μέσο δημιουργικότητας. Σήμερα, χορεύω εδώ και 8 χρόνια. Ο Χορός με πήγε σε πόλεις στις ΗΠΑ και την Αργεντινή και ήταν το σκηνικό φόντο στο οποίο γνώρισα τη Γεωργία.
ΓΕΩΡΓΙΑ ΡΑΠΤΗ
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, η μοναδική και μεγαλύτερη κόρη σε μια οικογένεια 4 παιδιών. Οι γονείς μου, Γιάννης και Καλή είναι εκπαιδευτικοί θετικών επιστημών, ο πατέρας μου Φυσικός και η μητέρα μου Μαθηματικός. Παρά την επιστημονική τους κατεύθυνση, οι γονείς μου με έφεραν στη σχολή χορού της Νένας Παπαγεωργίου-Μουράτογλου στην ηλικία των 6 ετών και αυτό ήταν κρίσιμο για τη διαμόρφωση της ζωής μου και της προσωπικότητάς μου. Έχοντας χορέψει σε μαθήματα και στη σκηνή σε όλη μου τη ζωή, αναλογίστηκα πολλές φορές μια καριέρα στον χορό / χορογραφία. Ωστόσο, αποφάσισα τελικά να προχωρήσω σε σπουδές Βιολογίας, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μετά το πτυχίο μου, μετακόμισα στο Παρίσι για να παρακολουθήσω ένα Master Γενετικής με εργαστηριακή έρευνα. Έζησα 6 χρόνια στο Παρίσι, όπου επίσης πήρα διδακτορικό στη Μοριακή Νευροβιολογία και στη συνέχεια μετακόμισα στη Νέα Υόρκη για να συνεχίσω την έρευνά μου στην Αναπτυξιακή Νευροβιολογία. Σήμερα εργάζομαι ως Μεταδιδακτορική Ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο Rockefeller, για να καταλάβω πώς τα εγκεφαλικά κύτταρα - νευρώνες και γλοία – καθοδηγούν τη δημιουργία του εγκεφάλου στην εμβρυογένεση. Παράλληλα με την έρευνα, ο χορός ενσωματώθηκε στη ζωή μου, είτε με τη μορφή σύγχρονου χορού, μοντέρνου, φλαμένκο κ.α. Στην Ελλάδα συμμετείχα στις αναρίθμητες παραγωγές της Νένας και ήμουν μέλος της ομάδας ΚΥΡΑ ΙΘΑΣΥΜΙΓΗ. Στο Παρίσι είχα την τύχη να είμαι μέλος της ομάδας Peau, Pulpe et Noyaux, και στη Νέα Υόρκη ο χορός μου μεταμορφώθηκε από την Τεχνική του Simonson, στην ομάδα New Dance Collective. Τέλος, πριν από 4 χρόνια άρχισα να χορεύω αργεντίνικο τάνγκο, το οποίο έχει αλλάξει αποφασιστικά τη ζωή μου. Ο χορός πάντα με έφερε κοντά στους πιο κοντινούς φίλους μου. Τώρα φαίνεται ότι με οδήγησε επίσης στο άλλο μου μισό.
Σχετικά με εμάς...
Συναντηθήκαμε το φθινόπωρο του 2013, ενώ χορεύαμε αργεντίνικο τάνγκο στη Νέα Υόρκη. Ο φίλος μας Alex έπεισε τον Joseph να ακολουθήσει την καρδιά του και να “καταδιώξει” τη Γεωργία. Γρήγορα εμπνεύσαμε ο ένας τον άλλον να δημιουργήσουμε στον χορό και την τέχνη, και να έκφρασουμε τις ιδέες μας σε σχέση με τη ζωή και το κοινωνικό γίγνεσθαι. Με το καιρό έγινε φανερό ότι, παρ’όλες τις διαφορές μας στην κουλτούρα και τον επαγγελματικό προσανατολισμό, η ενέργεια και ο ρυθμός μας αντανακλούν το ένα το άλλο και οι τρόποι μας αλληλοσυμπληρώνονται. Βρεθήκαμε συνεχώς απασχολημένοι με projects και διοργανώσεις με φίλους μας, και οι ώρες μας γέμισαν με συζητήσεις για ποικίλα θέματα – κοινωνικοπολιτικά, επιστήμη και τέχνη. Μάθαμε μέσα από το σεβασμό και την έννοια μας για τον άλλον και τον κοινό μας χρόνο, να βάζουμε κατά μέρος τη δουλειά για να ζήσουμε- κάτι το οποίο κανείς από τους δυο μας δεν έκανε εύκολα για τον εαυτό του μέχρι τότε. Ταυτόχρονα, μάθαμε να σεβόμαστε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον στην εργασιομανία, την υπευθυνότητά μας και μια δόση τελειομανίας. Παρ’ότι απρόσμενο, ανταλλάσσουμε συχνά απόψεις στα επαγγελματικά μας ενδιαφέροντα. Η Γεωργία έχει υπάρξει μοντέλο για φωτογραφίσεις του Joseph και συμβάλλει με ιδέες στις κατευθύνσεις και την εκπλήρωση των καλλιτεχνικών έργων του. Από την άλλη πλευρά, ο Joseph είχε δημιουργικές ερωτήσεις σχετικά με το πώς τα νευρογλοία δημιουργούν τον εγκέφαλο του σκουληκιού. Του αρέσει να συζητά για επιστήμη, ειδικά για τα νέα ευρήματα στην αστρονομία! Άλλωστε, απολαμβάνει ιδιαίτερα να εξασκείται στο “picking” και “chunking” των μικρών σκουληκιών όταν επιλέγει να κρατήσει συντροφιά στη Γεωργία, κάποιες μακρόσυρτες νύχτες της στο εργαστήριο. Σιγά σιγά μάθαμε να γελάμε και λίγο με τα προβλήματά μας. Με τον καιρό κάναμε ταξίδια σε μακρινούς προορισμούς με εξωτικές εικόνες φύσης ή παράδοσης, Grand Canyon, Yellowstone, Αργεντινή, Τουρκία. Μέσα από την οργάνωση τέτοιων ταξιδιών και της καθημερινότητας μας, και από τις συζητήσεις μας για τα μελλονιτκά μας όνειρα βρεθήκαμε ως αδερφικές ψυχές που μοιράζονται τον ίδιο ενθουσιασμό, ενέργεια και ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.
Με τούτα και με κείνα, όντας και οι δυό σε ηλικία που ξέρουμε ποιές προτεραιότητες θέλουμε να βάλουμε στη ζωή μας...κι επειδή διαφωνήσαμε πολλές φορές και το ξεπεράσαμε δυνατότεροι κι αγαπημένοι αποφασίσαμε να κάνουμε το επόμενο βήμα.
Και έτσι θα παντρευτούμε στη Σίφνο στις 10 Σεπτεμβρίου 2017.
Γιατί στη Σίφνο; Γιατί αυτό το Σεπτέμβριο;
Δεν υπάρχει λόγος για βιασύνη. Αλλά όταν ο Joseph έκανε πρόταση γάμου στη Γεωργία- 3 χρόνια μετά τη γνωριμία μας, αποφασίσαμε να μην περιμένουμε αλλά να κάνουμε τον γάμο μας 3 χρόνια από την αρχή της σχέσης μας.
Είναι παράδοση ο γάμος να πραγματοποιείται στο χωριό ή την πόλη του ζευγαριού ή της νύφης. Εμείς όμως αποφασίσαμε να κάνουμε τον γάμο μας σε ένα ελληνικό νησί, γιατί κάθε που μας πιάνει νοσταλγία και αναπολήσεις μας λείπει πάντα αυτή η Ελλάδα: με τη θάλασσα, τον ήλιο, τη ζέστη και το αεράκι!
Η Σίφνος είναι ένα νησί κοντά μεν στην Αθήνα αλλά με ζωντανές παραδόσεις, πολλά μονοπάτια για περπάτημα και αμέτρητες εκκλησίες, κοντά στη θάλασσα. Τον Σεπτέμβριο, περίοδο που επισκεπτόμαστε συνήθως την Ελλάδα για να κλείσουμε το καλοκαίρι με ένα ιδιαίτερο διάλειμμα, τη Σίφνο στολίζουν παραδοσιακά πανηγύρια και γαστρονομικές εορταστικές εκδηλώσεις. Έτσι αποφασίσαμε να γιορτάσουμε αυτή τη στιγμή μαζί σας, σε αυτό το όμορφο περιβάλλον.
Αν πρέπει να επικοινωνήσετε μαζί μας, στείλτε μας email στο:
Joseph: NY76604@aol.com
